تاب‌آوری: دوچرخه سوار ۱۰۰ ساله
زمان مطالعه: 2 دقیقهگاهی اوقات بهترین راه‌ها به سمت تاب‌آوری غیرمستقیم و غیرقابل پیش‌بینی هستند.
واژة تاب‌آوری توسط انجمن روانشناسی آمریکا، به این صورت تعریف شده‌است: “فرایندی که در آن، به خوبی، در مواجهه با سختی‌ها، آسیب، تراژدی، تهدیدها یا حتی عوامل نشات‌گرفته از استرس سازگار شویم”. هم افراد و هم سازمان‌ها می‌توانند مقاوم باشند – و این از طریق افراد و فرآیندهای آزمایش شده با استرس است که سازمان‌ها می‌توانند یاد بگیرند که در مقابل مشکلات چگونه مقاوم باشند.
در اینجا، می‌خواهم با تمرکز بر تغییراتی که ممکن است در افراد ایجاد شود، بر یکی از مسیرهای ممکن برای ساخت سازمان‌های مقاوم تمرکز کنم. یک سوال خوب این است که آیا افراد قادر به پاسخ‌گویی و سازگار شدن با استرس و مشکلات – اعم از روحی یا جسمی – در طول زندگی هستند یا خیر.
یک مطالعه موردی اخیر (2016) “حداکثر مصرف و عملکرد اکسیژن در دوچرخه سوار صدساله” را بررسی می‌کند. این مقاله داستان جالب توجه رابرت مارچند را روایت می‌کند (او در 26 نوامبر 1911 متولد شد و در 1987 در 76 سالگی از کار بازنشسته شد)، دوچرخه سواری که در 101 سالگی رکورد دوچرخه سواری یک ساعته برای افراد بالای 100 سال را ثبت کرد. مارچند دوبار رکورد دوچرخه‌سواری را شکست – اول در سال 2012 و دوباره در سال 2014. او پس از فاصله ای بیشتر از75 سال دوباره دوچرخه سواری کرد. (از 25 سالگی دوچرخه سواری نکرده بود.)
مارچند همه‌ی شاخص‌های مختلف عملکرد یک دوچرخه‌سوار که شامل: جذب اکسیژن، قدرت فشار پدال و حداکثر فرکانس رکاب زدن می‌باشد، را بهبود بخشید.
عملکرد عالی مارچند چندین درس دارد:
اول – اگر برای انجام کاری انگیزه دارید و مایل به تلاش برای آن هستید، هیچگاه برای بهبود عملکرد خود دیر نیست.
دوم – بهبود عملکرد او یک کار گروهی بود. این کار شامل گروهی از فیزیولوژیست ها و سایرین برای سنجش عملکرد او و سنجش سایر موارد مربوط به کیفیت عملکرد (از انتخاب دوچرخه مناسب تا نحوه نگهداری دوچرخه و تا استفاده از پیست) بود.
سوم – سازمان اطراف او نامرئی است، مگر اینکه شما قدمی به عقب بردارید و به آن فکر کنید. کسی باید همه چیز را سازماندهی کند، اقدامات مربوط به اندازه‌گیری عملکرد را انجام دهد، دسترسی به امکانات و صد کار کوچک و بزرگ دیگر را برای اطمینان از موفقیت تک نفره تضمین کند.
چهارم – سازمان‌ها می‌توانند با سرمایه‌گذاری در آموزش، یادگیری و اندازه‌گیری عملکرد و ارائه سریع بازخورد، افرادی با عملکرد مقاوم بسازند.
پنجم – سازمان‌های غیرورزشی باید از عملکرد تیمی در رشته‌های ورزشی درس بگیرند. امروزه غیرقابل تصور است که ورزشکاران و تیم‌های ورزشی، برای باقی ماندن در بالاترین سطح نیازی به وجود پشتیبانی یک تیم نامرئی، اختصاصی و همیشه پشتیبان که از نظر روان، فیزیولوژی، تغذیه و دادن بازخورد در رابطه با عملکرد تامین می‌کنند، ندارند.
کسب و کارهایی که در زمینه عملکرد جدی هستند باید به همین ترتیب روی افراد خود سرمایه‌گذاری کنند. تجارت ورزش در این زمینه بسیار جلوتر از سایر مشاغل است.
